Την γλώσσα μου έδωσαν....ελληνική?

Έχει καιρο που ήθελα να γράψω για το συγκεκριμένο θέμα τζιαι συνέχεια ανέβαλλα το. Είμαι λοιπόν σίουρος ότι θα έτυχε να παρακολουθήσετε ανταπόκριση στις ειδήσεις τζιαι σε κάποιο σημείο να καλείται ένας νέος να μιλήσει ή να εκφέρει άποψη για ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Το θέαμα είναι αποκαρδιωτικό.

Μου έτυχε να κοιτάζω άτομα να προσπαθούν να αρθρώσουν τρεις λέξεις για να σχηματίσουν μια πρόταση τζιαι να μεν τα καταφέρνουν. Χτυπά μου στα νεύρα να ακούω το ανεπανάληπτο "εεεεεε.." μετά που κάθε λέξη που λεν ή το αμίμητο "..ας πούμε" σαννα τζιαι κάμνουν prosessing μες τον εγκέφαλο τους τι θα πουν παρακάτω. Είναι ειλικρινά τραγικό τζιαι ακουμπά τα όρια του γελοίου. Το χειρότερο βέβαια εν όταν παρακολουθάς άτομα μορφωμένα, βουλευτές, ακαδημαικούς ακόμα να εμφανίζουν συμπτώματα δυσλεξίας κάθε φορά που βλέπουν κάμερα μπροστά τους.

Διερωτούμαι ποια να είναι η αιτία τούτου...

Φταίει το παιδαγωγικό μας σύστημα άραγε? Πολύ πιθανόν.. Στα σχολεία της Κύπρου εν πιο σημαντικό να ξέρεις να λύεις ολοκληρώματα τζιαι ασκήσεις κυμματικής παρά να μπορείς να κάμεις ένα στοιχειώδη διάλογο με μια λογική σειρα, δηλαδή αρχή-μέση τζιαι τέλος στα επιχειρήματα σου.
Φταίει πιθανώς το ότι εν ενθαρύνονται οι μαθητές να χρησιμοποιήσουν την γλώσσα τους, να πουν δυο-τρεις κουβέντες έξω που τα καθιερωμένα τζιαι τα στερεότυπα των ερτωτοαπαντήσεων της σχολικής ύλης. Ποιος που μας θυμάται αλήθεια την τελευταία φορά που έκαμε μια σοβαρή συζήτηση στο σχολείο η οποία να διαρκέσει πάνω που τρία λεπτά?

Ίσως ακόμα να φταίει τζιαι το γεγονός ότι οι νέοι σήμμερα πάσχουμε που λεξιπενία. Τζιαι ναι! Απο λεξιπενία πάσχουν οι χρήστες της ελληνικής γλώσσας τζιαι όι η ίδια η γλώσσα.. Δόξα τον Θεο εν που τις πιο πλούσιες που υπάρχουν. Είχα διαβάσει δε καπου, ότι το λεξιλόγιο μας σήμμερα περιορίζεται σε 200 λέξεις τις οποίες χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε σχεδόν τα πάντα που ζούμε,βλέπουμε τζιαι αισθανόμαστε. Τραγικό...

Προσωπικά πιστεύκω όμως ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα εν άλλο. Ότι άλλη γλώσσα ( ή διάλεκτο καλύττερα ) χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας τζιαι άλλη όταν αναγκαζόμαστε να φκούμε να μιλήσουμε επίσημα κάπου. Πως μπορεί δηλαδή ένας νέος 16-17 χρονών που στο σπίτι του ή στις παρέες του μιλά κυπριακά, όταν βρεθεί στο "γυαλί" αυτομάτων να το γυρίσει σε άπταιστον νεοελληνικήν? Είναι πρακτικώς αδύνατον για τις πλείστους. Αν δε πάμε σε μεγαλλύτερες ηλικίες το πρόβλημα αποκτά τραγικές διαστάσεις..

Θα μου πείτε φυσικά τζιαι τι μπορούμε να κάμουμε? Εν ηξέρω εν η απάντηση... Πάντως παρά να βλέπω κάποιον να φυσά τζιαι να ξεφυσά προσπαθώντας να μιλήσει σωστα, προτιμώ να τον ακούω να μιλά σε καθαρή κυπριακή διάλεκτο όσο χορκάτικο τζιαι αν ακούεται τούτο... Στο κάτω κάτω πιο ρεζίλι αποκλείεται να γίνει. Τζιαι στην τελική...γιατί θα πρέπει να ντρεπούμαστε για την διάλεκτο μας? Τούτην έχουμε τζιαι τούτην εμάθαμεν. Καλώς ή κακώς... "Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.." αλλά αφού εν μας περνά ας μεν την κάμνουμε τζιαι τσίρκο.